Ik zat vanochtend mijn koffie koud te laten worden terwijl ik inzoomde op een stukje stof. Niet zomaar stof, maar de zoom van een tuniek op een schermpje van zes inch. Mijn vriendin vroeg of ik weer naar LEGO-leaks zat te kijken, maar dit was groter. Veel groter. Sony en Nintendo hebben zojuist, uit het niets, de eerste twee officiële stills gedropt van de live-action The Legend of Zelda-film. En ik kan weer ademhalen: het ziet er niet uit als een dure commercial.
Laten we eerlijk zijn: sinds de aankondiging dat Wes Ball (Kingdom of the Planet of the Apes, Maze Runner) de regiestoel pakte, hield ik mijn hart vast. Niet omdat Ball geen talent heeft, maar omdat Hyrule verfilmen de ultieme valkuil is. Maak je het te high-fantasy, dan wordt het generiek Lord of the Rings-behang. Maak je het te kleurrijk, dan kijken we naar anderhalf uur cosplay.
De beelden die nu op X en Reddit rondgaan, kiezen gelukkig voor optie drie: een ‘lived-in’ wereld die ademt, kraakt en… stinkt naar nat bos.
Het ‘groen’ is niet wat je dacht
De eerste still toont Link – ja, we zien hem eindelijk, al is het van de zijkant/rug – zittend bij een kampvuur in wat onmiskenbaar de Lost Woods is. En het eerste wat opvalt: de tuniek.
Vergeet het felle ‘Kokiri Green’ van Ocarina of Time. Dit is een zwaar, geweven materiaal. Het is mosgroen, verweerd, met zichtbare stiksels en slijtageplekken op de schouders waar (vermoedelijk) een schildband heeft geschuurd. Dit is geen kostuum dat net uit de verpakking komt; dit is kleding waarin geslapen, gevochten en gereisd is.
Het shot doet denken aan de sfeer van The Green Knight of de modderige realiteit van Andor. De belichting is sfeervol, bijna claustrofobisch, met mistflarden die het zicht beperken. Wes Ball beloofde ons een “live-action Miyazaki”, en in dit shot zie je dat terug: de natuur voelt groots en onheilspellend, Link voelt klein.
Zelda zonder tiara
De tweede foto is de echte verrassing. We zien Zelda, niet in een troonzaal, maar in een veld-setting (mogelijk de ruïnes van Castle Town?). Ze draagt geen roze baljurk, maar een praktische reisoutfit die refereert aan haar Breath of the Wild-look, maar dan vertaald naar echte stoffen: leer, linnen en fijn borduurwerk dat koninklijk oogt zonder onpraktisch te zijn.
Wat me raakt is de blik. De actrice (wiens casting eindelijk bevestigd lijkt, maar laten we wachten op het persbericht voor namen) kijkt niet hulpeloos, maar vastberaden en melancholisch. Er zit vuil op haar wang. Dit is geen “damsel in distress”, dit is de bestuurder van een koninkrijk in verval.
De Master Sword-details
Als pixel-peepende nerd heb ik natuurlijk gekeken naar de props. Op de eerste foto leunt het Master Sword tegen een boomstronk. Het design leunt zwaar op de Skyward Sword / Breath of the Wild iteratie: het paarse hilt is diep, bijna indigo, en het metaal oogt niet als plastic, maar als zwaar, gesmeed staal. Het licht van het kampvuur reflecteert er dof op. Het voelt… echt.
Waarom dit werkt voor de millennial-ziel
Voor ons, de generatie die opgroeide met de N64 en de GameCube, is dit een cruciaal moment. We hebben gezien hoe Mario de overstap naar film maakte: succesvol, maar veilig en puur gericht op plezier. Zelda vraagt iets anders. Zelda vraagt om mythologie.
Deze beelden suggereren dat Sony en Nintendo dat snappen. Ze gaan niet voor de “glimmende Marvel-look”. Ze kiezen voor textuur. Voor sfeer. Voor het gevoel dat je had toen je als kind voor het eerst de Temple of Time binnenliep en besefte dat de wereld ouder was dan jij.
Is de hype gerechtvaardigd?
We hebben nog geen trailer, geen dialoog (spreekt Link?!), en we hebben Ganondorf nog niet gezien. Maar puur visueel? Ja.