REVIEW: ELDEN RING: NIGHTREIGN

Dansen op het graf van je nachtrust

Door Mark

Het is dinsdagavond, 22:15 uur. Mijn vrouw is net naar boven gegaan met een boek, de vaatwasser draait zijn eco-programma en de babyfoon geeft – goddank – geen lichtsignalen. Normaal gesproken is dit het moment waarop ik naar mijn game-bibliotheek staar en niet kies voor Elden Ring. Want laten we eerlijk zijn: wie heeft er op een doordeweekse avond de mentale bandbreedte om drie uur lang te verdwalen in een open wereld, om vervolgens niets substantieels te bereiken behalve het vinden van een giftige paddenstoel?

Maar vanavond is anders. Mijn headset staat op en in de party-chat hoor ik mijn vaste co-op maatje Jeroen al zenuwachtig kuchen. We staan niet in een gigantisch veld, maar in een claustrofobische lobby. Geen paard om op te rijden, geen honderden kilometers aan horizon. De belofte van Nightreign is verleidelijk simpel: één run, drie kwartier, pure chaos, en dan naar bed. Het is FromSoftware die eindelijk begrijpt dat volwassen mensen agenda’s hebben.

Toch voel ik nattigheid. De lucht in de game kleurt van onheilspellend oranje naar inktzwart. “Nog vijf minuten tot True Night,” fluistert de game via de 3D-audio in mijn linkeroor. Mijn hartslag stijgt niet omdat ik bang ben voor het monster, maar omdat ik weet dat ik dit potje moet winnen voor 23:00 uur. Is dit ontspanning, of is dit vrijwillige stress? Laten we kijken of dit tussendoortje onze schaarse tijd waard is, of dat het slechts een recept is voor slaapgebrek.

TL:DR;

Nightreign is pure, gecondenseerde adrenaline voor de efficiënte gamer. Het stript alle ‘wandeltijd’ uit Elden Ring en laat alleen de sublieme combat over in een strak roguelite-jasje. Perfect voor vriendengroepen met weinig tijd, mits je technische haperingen en het gebrek aan een pauzeknop voor lief neemt.

HET SYNERGIE-EFFECT

Laat me je meenemen naar mijn derde run van de avond. Ik speel als een ‘Wylder’, een klasse die voelt alsof je een middeleeuwse Batman bent met enterhaken. Jeroen speelt een ‘Revenant’, een soort glazen kanon vol magie. We zitten in Limveld, een compacte nachtmerrie-versie van de bekende startzone.

Het begint rustig. We farmen wat simpele soldaten voor tijdelijke upgrades. Het voelt bekend, soepel, typisch Elden Ring. Maar dan slaat de klok om. De ‘Night Wave’ begint. In plaats van één ridder die netjes op zijn beurt wacht, worden we overspoeld door schaduwmonsters die uit de grond kruipen.

Hier gebeurt de magie. In de hoofdgame vecht je vaak “samen alleen”: jij slaat de baas, ik sla de baas. In Nightreign moet je dansen. Een enorme trol stormt op Jeroen af. Hij schreeuwt in de mic. In plaats van wegrollen, schiet ik mijn haak in de nek van de trol en trek mezelf gelanceerd naar hem toe, waardoor de trol struikelt. Jeroen ziet de opening en vuurt een salvo magie af dat de hele schermvullende chaos verlicht.

Die klik. Dat moment dat je samenwerkt als een geoliede machine, dat is drugs. Je bent niet bezig met “waar moet ik heen?”, je bent puur instinctief aan het overleven.

De Energie-Check: Na een uur spelen ben ik niet ‘zen’. Ik sta strak van de adrenaline. Mijn handen trillen lichtjes als ik de controller neerleg. Dit is geen game om bij te ontspannen na een zware dag vergaderen; dit is een game om je frustraties eruit te rammen. Je bent mentaal aan.

DONKERDER DAN JE TV AANKAN

Ik moet het even hebben over ‘duidelijkheid’, want als pragmatische gamer heb ik een hekel aan zoeken. Nightreign neemt het woord ‘Nacht’ letterlijk.

Op visueel vlak is het een tweesnijdend zwaard. De sfeer is fenomenaal; de overgang van schemering naar de ‘True Night’ is beklemmend. Maar praktisch? Soms zie je geen hand voor ogen. De game dwingt je om te luisteren. De 3D-audio is hier geen gimmick, maar een overlevingsinstrument. Je hoort het geritsel van takken achter je voordat je iets ziet. Voor de audiofielen onder ons: smullen.

Technisch kraakt het echter aan alle kanten. Op de PS5, tijdens die heerlijke chaos waar ik net over vertelde, kakte de framerate in als een kaartenhuis. We hebben het over drops naar onder de 45fps als er drie spelers en twintig monsters op het scherm zijn. Is het onspeelbaar? Nee. Is het irritant als je net een perfecte ontwijking probeert te timen? Absoluut. Het voelt soms alsof de engine van Elden Ring proestend en hijgend probeert bij te blijven met de snelheid die Nightreign eist.

DE “PAPA-MOET-NU-ECHT-KOMEN” FACTOR

Hier wringt de schoen. En niet zo’n beetje ook. FromSoftware heeft een fantastische loop gemaakt van 45 minuten. Perfect voor ouders, zou je zeggen. Maar ze maken één kardinale fout die bijna onvergeeflijk is voor druk en hardwerkende ouders: Je kunt niet pauzeren.

Niet als je solo speelt. Niet als je offline modus forceert. Niet in het menu.

Tijdens mijn beste run werd mijn dochter wakker. Huilend. Normaal druk ik op pauze, ren ik naar boven, geef ik een aai over de bol en ben ik binnen 5 minuten terug. Nu? Ik moest kiezen: mijn dochter of mijn voortgang van 40 minuten. Ik koos uiteraard mijn dochter (ik ben geen monster), maar toen ik terugkwam was mijn personage dood en mijn loot weg.

Daarnaast is de netcode wispelturig. “Failed to join session” is een tekst die ik vaker heb gezien dan het “You Died” scherm. Als je maar één uurtje hebt op een avond, wil je niet 15 minuten klooien met routers en lobby’s. De game respecteert de lengte van je sessie, maar lacht om de onvoorspelbaarheid van je leven.

DE LEVENSSTIJL CHECK

Is dit te combineren met een gezin en een baan?

• Het Moment: Dit is geen “even tussendoor” game terwijl de aardappels koken. Dit is gereserveerd voor de momenten dat het huis stil is. Vrijdagavond, zaterdagavond. Of die zeldzame zondagmiddag dat de kinderen bij opa en oma zijn. Je hebt 100% focus en een headset nodig.
• De Woonkamer-Test: Solitair tot op het bot voor de mensen om je heen. Voor mijn vrouw is het kijken naar Nightreign saai: het is donker, hectisch en ik zit in een afgesloten bubbel met mijn vrienden te praten. Voor kinderen? Absoluut niet. De monsters zijn grotesk en de sfeer is pure horror. Dit speel je niet als er een 6-jarige met lego op het tapijt zit.
• Tijdsblokken: De structuur is helder. Heb je 50 minuten? Dan kun je een run doen. Heb je 20 minuten? Begin er niet aan, want je haalt het einde niet en ‘saven’ halverwege kan alleen als je de game afsluit (wat overigens wel een pluspunt is: de “Quit & Resume” werkt goed, zolang je niet doodgaat).

HET HUIS DAT JE NIET LOSLAAT

Elden Ring: Nightreign is als die ene vriend die je meesleept naar een wild feestje terwijl je eigenlijk wilde slapen: je hebt er vantevoren geen zin in, je bent kapot erna, maar tijdens het feestje voel je dat je leeft. Het is mechanisch briljant en de co-op synergie is gewoon echt heel goed. Maar voor de ouder met jonge kinderen is de “no pause” policy een constante dreiging boven je hoofd.

Plus- en minpunten

• Adrenaline-shot: De combat-loop van 45 minuten is verslavend en strak.
• Co-op Synergie: Klassen vullen elkaar perfect aan; samenwerken is noodzaak, geen optie.
• Respect voor voortgang: Zelfs als je faalt, behoud je “Marks” voor permanente upgrades.

• Niet pauzeerbaar: Een doodzonde voor games gericht op volwassenen met verantwoordelijkheden.
• Technische haperingen: Framerate drops en netcode issues halen je soms uit de flow.