PEAK: Waarom vallen met vrienden leuker is dan alleen winnen

Door Mark

EEN DIGITALE VERTROUWENSCRISIS OP DINSDAGAVOND

Het is 21:15 uur. De kinderen liggen eindelijk in bed, de vaatwasser draait en ik heb mijn headset opgezet. In mijn oren hoor ik niet de epische orkestmuziek van een Final Fantasy of het serieuze wapengekletter van Call of Duty. Nee, ik hoor het zware, astmatische gehijg van mijn beste vriend Thomas.

“Ik heb geen stamina meer,” piept hij. “Mark, niet bewegen. Ik zweer het je, als je nu springt…”

We hangen aan een steile klifwand in PEAK. Onder ons gaapt een afgrond van polygonen en mist. Boven ons: een richel die net te ver weg lijkt. We zitten aan elkaar vast met een virtueel touw. Letterlijk. Mijn lot is verbonden aan de duim van Thomas. En Thomas staat erom bekend dat hij onder druk knoppen indrukt die hij niet in moet drukken.

“Ik ga zwaaien,” zeg ik. “Op drie. Eén, twee…”

Thomas laat los.

Niet op drie. Op twee.

Wat volgt is geen heroïsche klim, maar een vernederende, gillende val van tweehonderd meter. We sleuren onze derde maat, Sander, mee de diepte in. Terwijl we als levenloze lappenpoppen tegen de rotsen kletteren, hoor ik via de proximity chat hoe hun gevloek langzaam wegsterft door het Doppler-effect, om vervolgens weer keihard terug te komen als we met z’n allen op het strand – het startpunt – neerkomen.

We lachen. We lachen zo hard dat ik bang ben dat de babyfoon aanslaat. Dit is PEAK. Een game die begrijpt dat perfectie saai is, en dat collectief falen de grappigste vorm van entertainment is die je voor acht euro kunt kopen. In een tijd waarin games honderden uren van onze tijd vragen en serieuze betrokkenheid eisen, is dit de “social lubricant” waar we op zaten te wachten. Maar is het meer dan een one-trick pony voor YouTube-compilaties? Is dit onze schaarse ‘vrije avond’ waard?

De TL:DR;

PEAK is het equivalent van een avondje boulderen met vrienden die allemaal een biertje teveel op hebben. Het is technisch rammelend, frustrerend en soms ronduit lelijk, maar het biedt de puurste vorm van co-op plezier die ik dit jaar heb ervaren. Voor de prijs van een lunch krijg je een oneindige generator van anekdotes. Niet voor de serieuze klimmer, wel voor de sociale stunter.

HET TOUW: JE BESTE VRIEND EN JE GROOTSTE VIJAND

Laten we eerlijk zijn: als vader van twee heb ik geen tijd om ingewikkelde combo’s uit mijn hoofd te leren. Ik wil ‘pick-up-and-play’. PEAK snapt dat. De besturing is bedrieglijk simpel. Je hebt twee triggers om vast te grijpen, een stick om te bewegen en een knop om te springen of touw in te nemen. Dat is het. Geen inventory-management, geen skill trees. Alleen jij, de berg en dat verdomde uithoudingsvermogen.

Het briljante aan PEAK is niet het klimmen zelf – dat hebben we eerder gezien in games als Getting Over It – maar de sociale dynamiek van het touw.

Tijdens mijn derde sessie hadden we een strak plan. Ik zou voorop gaan als ‘anker’, Sander zou volgen. We kwamen in “The Alpine”, een besneeuwd gebied waar de ondergrond glad is. We waren twintig minuten geconcentreerd bezig. Mijn energieniveau zat in de ‘focus-zone’: tong uit de mond, zweethanden op de controller.

Toen zag Sander een besje. Een “Napberry”.

“Niet eten,” zei ik nog.

Hij at het.

Het effect was direct: Sander viel in een virtuele coma en veranderde in een dood gewicht. Omdat we aan elkaar vastzaten, fungeerde hij plotseling als een anker dat van de berg afrolde. Ik moest vechten tegen de zwaartekracht, mijn vingers verkrampt op de triggers, terwijl ik zijn bewusteloze lichaam centimeter voor centimeter omhoog hees. Het voelde als het naar bed brengen van een tegenspartelende kleuter, maar dan digitaal.

Op dat moment voel je de game. Het is geen ontspanning. Het is geconcentreerde chaos. Na een uur spelen ben ik niet ‘zen’. Ik ben stijf van de adrenaline en heb buikpijn van het lachen. Het vraagt mentaal weinig denkkracht, maar emotioneel zit je in een achtbaan. Het is de perfecte remedie tegen een saaie kantoordag, mits je bereid bent om alle progressie in één seconde te verliezen door de domheid van een ander.

CHARMANTE ROMMEL: EEN ODE AAN UNITY-JANK

Als ik mijn kritische bril opzet – de bril die ik opzet als ik een game van 70 euro beoordeel – dan is PEAK een rommeltje. De textures zijn simpel, de wereld ziet eruit alsof hij in elkaar is gezet met assets die nog ergens op een harde schijf lagen, en technisch gezien piept en kraakt het aan alle kanten.

Maar hier komt het: het maakt niet uit. Sterker nog, het draagt bij aan de charme.

De personages zijn rare, blob-achtige wezentjes met slungelige ledematen. Als je valt, activeert de ‘ragdoll physics’ en stuiter je op hilarische wijze van elke uitstulping. Het is Tom & Jerry geweld. Het ziet er niet realistisch uit, en dat is precies de bedoeling. De sfeer wordt enorm versterkt door de audio. De ontwikkelaars (Landfall en Aggro Crab) snappen dat geluid 50% van de humor is.

Het geluid van de wind die toeneemt naarmate je hoger komt, zorgt voor oprechte hoogtevrees. Maar het goud zit in de Proximity Chat.

Op de Steam Deck (waar ik een paar sessies op speelde) was dit wel een dingetje. De microfoon werkt niet altijd lekker samen met de game, en zonder voice-chat mis je de ziel van PEAK. Het is cruciaal dat je je vrienden kunt horen panikeren. Grafisch draait het als een zonnetje op de Deck (stabiele 60fps is makkelijk haalbaar), maar de menu’s zijn duidelijk gemaakt voor een muis.

Kortom: verwacht geen Red Dead Redemption vergezichten. Verwacht een functionele speeltuin die niet probeert mooi te zijn, maar wel duidelijk. Je ziet altijd waar je handen zijn en waar de volgende greep is. Voor een pragmatische gamer als ik is dat genoeg.

WAAR HET WRINGT: TIJD IS GELD (EN STAMINA)

Toch moet ik even streng zijn. Hoe leuk de chaos ook is, PEAK respecteert je tijd niet. En als ouder is tijd mijn kostbaarste bezit.

Er is geen save-systeem tijdens een run. Als je valt, val je. Als je helemaal naar beneden valt, begin je opnieuw. Een succesvolle run naar de top duurt misschien anderhalf tot twee uur. Heb je na 45 minuten een huilend kind of een deurbel? Dan heb je een probleem. Je kunt niet pauzeren. De wereld draait door. Je poppetje verliest stamina en laat uiteindelijk los.

Daarnaast is er de “Physics Jank”. Soms kom je vast te zitten met je been in een rots. Soms clipt je touw door een muur waardoor je gelanceerd wordt. Als dat gebeurt na een uur zwoegen, voelt dat niet meer als ‘grappig’, maar als tijdverspilling. De grens tussen “Hahaha, wat een chaos” en “Ik gooi mijn controller door de tv” is flinterdun.

Ook voor de solo-speler heb ik slecht nieuws: begin er niet aan. PEAK in je eentje spelen is als tennissen tegen een muur. Het kan, het is een goede oefening, maar het is intens eenzaam en mist de magie. De game is gebouwd op interactie.

DE LEVENSSTIJL CHECK

Is dit iets voor in jouw drukke schema?

• Het Moment: Vrijdagavond, 21:00 uur. Biertje erbij, Discord aan. Dit is geen game voor de zondagochtend met koffie; daarvoor is het te luidruchtig. Je gaat schreeuwen. Houd daar rekening mee als je dunne muren hebt of lichte slapers in huis.
• De Woonkamer-Test (Mee-kijk Factor): Mijn vrouw keek tien minuten mee. Ze lachte toen ik viel. Ze lachte nog harder toen ik voor de derde keer viel. Daarna pakte ze haar telefoon. Voor de toeschouwer is het repetitief. Het is geen bioscoopervaring zoals The Last of Us. Het is leuk voor even, maar saai op de lange termijn als je zelf niet in control bent. Voor kinderen is het visueel grappig, maar de frustratie en de soms enge momenten (Scoutmaster Myers die je achtervolgt als je te traag bent) maken het minder geschikt voor de kleinsten.
• Tijdsblokken: Hier scoort de game wisselend. Omdat er elke dag een nieuwe map is (“Daily Seed”), kun je makkelijk zeggen: “We doen één poging vanavond.” Dat kader is fijn. Maar die poging kan 10 minuten duren (snel dood) of 2 uur (de top halen). Die onvoorspelbaarheid is lastig te plannen in een strak schema.

CONCLUSIE: EEN DIGITALE TEAMLUNCH

PEAK is geen meesterwerk dat de geschiedenisboeken in gaat als kunst. Het is een meesterwerk in sociaal design. Het neemt een simpel concept – klimmen – en maakt er een testcase voor vriendschap van. Het verhaal over Scoutmaster Myers is een leuke extra voor wie oplet, maar uiteindelijk draait het om jouw verhaal. Het verhaal van die keer dat jij Sander liet vallen voor een besje.

Voor nog geen tientje is dit een no-brainer voor iedereen met game-vrienden die verspreid over het land wonen. Het is de perfecte manier om even bij te kletsen, elkaar te pesten en samen iets te bereiken (of genadeloos te falen).

Plus- en minpunten

• Goud voor Vriendengroepen — De beste sociale chaos sinds Lethal Company.
• Prijs-Kwaliteit — Voor €7,99 krijg je oneindig veel replay-waarde door de Daily Seeds.
• Hilarische Physics — Falen is zelden zo grappig geweest.

• Geen Pauze/Save — Een run moet je afmaken of opgeven; lastig voor ouders.
• Technische Bugs — Vastzitten in een muur is nooit leuk, zeker niet na een uur klimmen.
• Solo is Saai — Zonder vrienden verliest de game 90% van zijn charme.