REVIEW: Hogwarts Legacy (PS5)

door: Lisa

EEN ONTMOETING MET HET ONMOGELIJKE

Daar ligt hij dan. De blauwe doos op de salontafel, het plastic er nog half omheen. Voorzichtig schuif ik de disc in de gleuf van de PlayStation 5. Het zachte gezoem van de console voelt vandaag anders, zwaarder bijna, geladen met een verwachting die al ruim twintig jaar in de wachtkamer van mijn hart staat. Ik ben opgegroeid met de boeken; ik herinner me nog hoe ik als tiener met een zaklamp onder de dekens lag om net dat ene hoofdstuk over de Geheime Kamer uit te lezen. Vandaag, op deze releasedag, mag ik niet alleen lezen. Vandaag mag ik de drempel overstappen.

De eerste minuten van Hogwarts Legacy voelen als een warme deken die over je heen valt, maar wel eentje die naar avontuur en gevaar ruikt. Terwijl de openingsmuziek aanzwelt — een prachtige knipoog naar de thema’s van John Williams, maar met een geheel eigen, melancholische ondertoon — voel ik een rilling. We beginnen niet in de bekende schoolbanken, maar in een vliegende koets, hoog boven de Schotse hooglanden. De belofte is direct duidelijk: dit is groter dan de gangen die we kennen. Dit is de 19e eeuw, een tijd waarin de magie nog wilder en de wereld nog onontdekter was.

Als ouder van twee jonge kinderen is mijn tijd een schaars goedje, een zandloper die altijd net iets te snel leegloopt. De vraag die boven deze review hangt, is dan ook niet alleen of de game de nostalgie waarmaakt, maar of hij de opoffering van mijn kostbare vrije uren verdient. Is dit de game die me tot twee uur ’s nachts wakker houdt, wetende dat de wekker om zeven uur onverbiddelijk is? Terwijl de eerste zonnestralen in de game over de torens van Hogwarts schijnen, begin ik te vermoeden dat het antwoord een volmondig ‘ja’ is.

Hogwarts Legacy is de ultieme droom die eindelijk werkelijkheid wordt: een diepgaande, sfeervolle actie-RPG die de Wizarding World tot leven wekt met een passie die we zelden zien. Het kasteel is een architectonisch meesterwerk vol geheimen, en de combat is verrassend dynamisch en uitdagend. Hoewel de open wereld daarbuiten soms vervalt in bekende patronen, is de sfeer zo dik dat je hem bijna kunt proeven. Voor iedereen die ooit op een uil heeft gewacht, is dit de game van je leven.

DE DANS VAN DE TOVERSTOK: RITME IN DE CHAOS

Tijdens mijn eerste echte verkenningsrit door het Verboden Bos — een plek die op de PlayStation 5 angstaanjagend mooi is vormgegeven — gebeurde er iets wat ik niet direct had verwacht. Ik werd overvallen door een groepje stropers en een paar venijnige spinnen. In mijn herinnering waren Harry Potter-games altijd wat houterig, maar hier voelde ik een flow die ik eerder ken uit titels als Batman: Arkham.

Ik begon met Levioso om een stroper in de lucht te hangen, trok hem daarna met Accio naar me toe om hem vervolgens met een vlammende Incendio te trakteren op een vurige verrassing. De DualSense-controller is hier de geheime ster: ik voelde de lichte weerstand in de triggers wanneer ik een krachtige spreuk inzette, en de luidspreker in mijn handen liet het sissen van de vlammen horen. Het is een zintuiglijke ervaring die je dwingt om bij de les te blijven. Je kunt niet zomaar op de knoppen rammen; je moet de kleuren van de schilden van je vijanden matchen met je eigen spreukensets.

Deze momenten zorgen voor een flinke dosis adrenaline. Na een half uur in een vijandelijk kampement voel ik mijn schouders langzaam zakken; de concentratie die nodig is om de juiste combo’s te maken terwijl je met Protegoaanvallen parreert, is mentaal uitdagend maar enorm bevredigend. Het is die specifieke energie die de game zo verslavend maakt. Je bent geen passieve toeschouwer, je bent een tovenaar die zijn reflexen traint. Wanneer je na zo’n gevecht op je bezem stapt en boven de boomtoppen uitstijgt terwijl de muziek kalmeert, voel je de spanning letterlijk van je afglijden. Het is een constante golfbeweging tussen hoogspanning en pure zen.

EEN KASTEEL DAT ADEMT EN FLUISTERT

Als ik ergens kritisch op ben, dan is het de art-direction. Veel open-world games voelen aan als een decor, een lege huls waar je doorheen rent naar het volgende icoontje. Hogwarts Legacy breekt met die traditie in het kasteel zelf. De muren zijn niet zomaar muren; ze hangen vol met pratende schilderijen die daadwerkelijk op elkaar reageren. Loop langs een harnas en de kans is groot dat hij een ander harnas begint te pesten. De Grote Trap is een mechanisch wonder dat zich voor je ogen ontvouwt terwijl je de treden bestijgt.

Ik heb letterlijk een uur lang alleen maar door de gangen gedwaald, zonder ook maar één quest te doen. Ik heb gekeken naar studenten die hun zwevende boeken probeerden te vangen, ik heb de keukens bezocht waar huiselfen druk in de weer waren, en ik heb de lichtinval in de Astronomietoren bewonderd. De techniek op de PS5 ondersteunt dit prachtig; de ‘Fidelity Mode’ biedt een scherpte waardoor je de texturen van de stenen en het hout bijna kunt voelen, al moet ik toegeven dat ik de soepelere bewegingen van de ‘Performance Mode’ uiteindelijk prefereer voor de combat.

Het kasteel voelt als een veilige haven, een plek waar de tijd even stilstaat. De muziek speelt hier een cruciale rol. Peter Murray en J. Scott Rakozy hebben een soundtrack geschreven die precies die snaar raakt tussen verwondering en melancholie. Het is de audio-visuele versie van thuiskomen. Maar wees gewaarschuwd: de game is niet alleen maar gezelligheid. De duistere hoekjes van het kasteel en de dieptes van de kerkers dragen een zekere dreiging met zich mee die me soms even deed slikken voordat ik een deur opende.

DE VLOEK VAN DE OVERVLOED

Toch moet ik ook eerlijk zijn, want zelfs in de meest magische droom zitten barstjes. Waar de game buiten de kasteelmuren soms struikelt, is in zijn drang om ‘vulling’ te bieden. De wereld is groot, prachtig en uitnodigend, maar hij ligt bezaaid met de zogenaamde Merlin Trials. Deze kleine puzzels zijn in het begin charmant, maar na de dertigste keer hetzelfde patroon te hebben herhaald, voel je de ‘Ubisoft-moeheid’ langzaam binnensluipen.

Voor ons, de ouders die soms maar een uurtje hebben voordat de ogen dichtvallen, is dit een gevaarlijke valkuil. Je wilt progressie maken, je wilt dat ene nieuwe talent vrijspelen, maar de game dwingt je soms tot repetitieve handelingen om je inventory-ruimte te vergroten. Het voelt als een kunstmatige manier om de speeltijd op te rekken, iets wat deze wereld helemaal niet nodig heeft. De magie zit in de ontdekking, niet in het afvinken van lijstjes.

Daarnaast is de menu-interface met een cursor op de controller een keuze waar ik mijn vraagtekens bij zet. Het voelt traag en onhandig, zeker wanneer je midden in de actie snel van uitrusting wilt wisselen. Het haalt de vaart uit een game die verder zo heerlijk ‘snappy’ aanvoelt. Het zijn kleine frustraties, maar ze vallen extra op omdat de rest van de ervaring zo gepolijst en liefdevol is neergezet.

DE WOONKAMER-DYNASTIE: EEN GEZINSAFFAIRE

Laten we praten over de realiteit van de woonkamer. Kan deze game gespeeld worden terwijl de rest van het gezin aanwezig is? Absoluut. Sterker nog, Hogwarts Legacy is een van de meest ‘kijkbare’ games die ik in jaren heb gespeeld. Mijn partner, die normaal gesproken de krant leest terwijl ik speel, legde deze vaker weg om mee te kijken naar de vlieglessen of de inrichting van mijn Room of Requirement. Het heeft een hoge ‘popcorn-factor’.

Voor de kinderen is het een gemengd verhaal. De felle kleuren, de magische beesten die je kunt verzorgen en het vliegen op een bezemsteel zijn puur goud voor jonge oogjes. Echter, wees voorzichtig met de missies die dieper de duisternis in gaan. De vijanden kunnen oprecht eng zijn, en de thema’s rondom verraad en de ‘Unforgivable Curses’ zijn niet voor de allerkleinsten. Dit is een game voor de tiener in ons, niet noodzakelijkerwijs voor de kleuter op de bank.

Wat betreft je tijdmanagement: het save-systeem is een zegen. Je kunt op bijna elk moment je voortgang opslaan, wat essentieel is als er plotseling een kind huilend wakker wordt of als de vaatwasser piept. De laadtijden op de PS5 zijn bovendien indrukwekkend kort, waardoor je ook voor een snelle sessie van twintig minuten even ‘in de wereld’ kunt springen om je planten te oogsten of een kort zijpad te verkennen. Het respecteert je tijd, zolang je jezelf niet verliest in de honderden collectables die overal verspreid liggen.

EEN NIEUW HOOFDSTUK IS BEGONNEN

Als ik de controller na een lange sessie neerleg, voel ik me niet uitgeput, maar vervuld. Hogwarts Legacy is niet perfect — de open-world vulling is soms wat mager en de menu’s zijn stroef — maar het bereikt iets wat ik niet voor mogelijk hield: het geeft ons de sleutels van een wereld waar we al jaren van dromen. Het kasteel is een personage op zich, de combat is een spectaculaire dans en de sfeer is simpelweg ongeëvenaard.

Voor ons, de ouders die opgroeiden met de jongen met het litteken, is dit meer dan een game. Het is een kans om even terug te keren naar die verwondering van vroeger, zonder dat we de realiteit van nu uit het oog verliezen. Het is een meesterwerk van nostalgie en modern game-design, en ondanks de kleine gebreken, is het elke minuut van onze schaarse tijd waard.

Plus- en minpunten

• Onvoorstelbare sfeer — Het kasteel is de meest gedetailleerde locatie die ik ooit in een game heb bezocht.
• Verrassend diepe combat — De mix van spreuken en combo’s houdt elk gevecht fris en spannend.
• Puur escapisme — De soundtrack en visuals zorgen voor een totale onderdompeling.

• Repetitieve zijactiviteiten — De Merlin Trials en andere vulling voelen soms als een verplicht nummertje.
• Menu-navigatie — De trage cursor-besturing is een constante bron van lichte irritatie.