22 jaar wachten loonde – Sakurai’s comeback als Kirby-regisseur levert een chaotische, diepe en verrassend verslavende racer op
Gisteravond bleef ik langer op dan gepland. “Nog één race” werd twee uur Kirby Air Riders, en ik schaam me er geen moment voor.
Toen Nintendo in april aankondigde dat Masahiro Sakurai – de man achter Smash Bros – terugkeerde naar Kirby voor de eerste keer sinds 2003, was mijn eerste reactie: waarom? We hebben net Mario Kart World gehad. Wat moet een tweede racer op de Switch 2 zo kort na launch?
Maar Kirby Air Riders is geen tweede Mario Kart. Dit is een compleet ander beest. En na een weekend vol races, verhaalmoments en chaotische City Trial-sessies snap ik waarom Sakurai 107 minuten aan Nintendo Directs nodig had om dit uit te leggen.
Dit race je niet zoals andere kart games
Het eerste dat opvalt: je hoeft geen knop ingedrukt te houden om vooruit te gaan. Je machine accelereert automatisch. In plaats daarvan gebruik je één knop voor vrijwel alles: remmen, boosten, driften, speciale aanvallen.
Klinkt simpel? Dat dacht ik ook. Tot ik doorhad dat de kunst zit in wanneer je remt om daarna sneller te boosten. Het voelt contra-intuïtief – langzamer gaan om sneller te worden – maar zodra het klikt, voel je precies wat Sakurai bedoelde met “verborgen diepgang”.
Elk van de 20+ personages heeft eigen stats en een unieke Special. Kirby zwaait met een zwaard, Rick de hamster sprint op vier pootjes sneller dan z’n machine. En dan heb je ook nog tientallen verschillende machines, elk met fundamenteel andere eigenschappen. Sommige machines zijn perfect voor strakke bochten, andere voor lange rechte stukken.
Het resultaat: er zijn zoveel combinaties dat je uren bezig bent om te ontdekken wat bij jouw speelstijl past.
Drie modi, drie smaken chaos
Air Ride is je standaard racemodus – derde-persoons perspectief, 18 circuits, tot 6 spelers. De courses zien er fenomenaal uit. Checker Knights en Crystalline Fissure zijn visuele hoogtepunten die laten zien wat de Switch 2 kan. Maar eerlijk: de eerste paar circuits voelen saai. Groene velden, basic layouts. Het wordt pas interessant rond circuit 6-7.
Top Ride draait het perspectief naar bovenaanzicht, zoals de oude Micro Machines-games. Dit is de meest arcade-achtige modus, met tot 8 spelers en belachelijke customization-opties. Wil je een race van 99 ronden met overal power-ups? Ga je gang. Deze modus voelt het meest toegankelijk voor vrienden die normaal niet racen.
En dan is er City Trial. Dit is waar Kirby Air Riders volledig losbarst. Tot 16 spelers verzamelen power-ups in een open arena voor 5-10 minuten, waarna je ineens een willekeurige challenge krijgt: race, battle, targetgame. Het is chaos. Het is luid. Het is overweldigend als je niet weet waar je naar kijkt.
Maar het is ook verslavend. Ik kon niet stoppen. “Nog één City Trial” werd er vijf.
Road Trip is het echte verhaal
De solo-campagne heet Road Trip, en het is veel beter dan het hoeft te zijn. Je kiest je route door een
bizarre sci-fi verhaallijn (ja, echt, Kirby in een gritty space opera), speelt allerlei challenges, ontgrendelt machines en personages, en bouwt je stats op om de eindboss te verslaan.
Het voelt als een mix van Smash Bros’ World of Light en Subspace Emissary. Je hebt 750 missies om af te vinken. Dat is niet “even snel uitspelen”. Dat is weken bezig blijven.
En het mooie: je kunt het opnieuw spelen met andere routes om andere eindes te zien. Dat is replayability waar Nintendo vroeger om bekend stond.
Maar het is niet perfect
De rubberbanding – dat mechanisme waar achterliggende racers automatisch sneller gaan – is zwakker dan in Mario Kart. Als iemand vroeg wegrijdt, is de race vaak al beslist. Dat kan soms saai aanvoelen.
City Trial voelt soms anticlimactisch. Je verzamelt tien minuten power-ups, en dan krijg je een race die in 40 seconden voorbij is. Dat contrast werkt niet altijd.
En sommige circuits zijn gewoon minder. De eerste paar zijn vergeetbaar. Pas later komen de echt memorabele tracks.
Mijn mening
Dit is geen game voor iedereen. Als je Mario Kart verwacht, ga je teleurgesteld worden. Dit is chaotischer, minder toegankelijk, dieper. Het vraagt van je dat je tijd investeert om het te begrijpen.
Maar als je die tijd neemt? Dan heb je een racer die anders voelt dan alles wat ik de afgelopen jaren heb gespeeld. Het heeft die Nintendo-magie van vroeger: simpel om op te pakken, moeilijk om te masteren, verslavend om te perfectioneren.
Sakurai heeft 22 jaar gewacht om terug te keren naar Kirby. En ik snap nu waarom hij zijn tijd nam.
Score: 4/5
Koop als: Je houdt van racers met diepgang, chaos niet erg vindt, en bereid bent tijd te investeren
Skip als: Je vooral Mario Kart verwacht, of niet van overweldigende visuals houdt