Voor het eerst kun je samen door de nachtmerrie. Maar voelt het nog wel als Little Nightmares?
Little Nightmares was altijd die game die je alleen in het donker speelde met een koptelefoon op. Die beklemmende sfeer, die constante dreiging, dat gevoel van pure eenzaamheid – dat was het hele punt. En nu komt Supermassive Games (nieuwe developer, Tarsier is weg) en zegt: “Wat als we het met z’n tweeën doen?”
Ik was sceptisch. Ik ben niet meer sceptisch, maar ik heb wel gemengde gevoelens.
Visueel blijft het geweldig
Laten we beginnen met wat Little Nightmares altijd het beste deed: de art direction. En holy shit, Supermassive heeft dat niet verkloot.
De wereld ziet er nog steeds uit als een Tim Burton-nachtmerrie die door Guillermo del Toro is geregisseerd. Je hebt die oversized objecten waar jij als klein personage tegenaan kijkt. Dat contrast tussen jouw kwetsbaarheid en de immense, sinistere omgeving – dat werkt nog steeds perfect.
Nieuwe locaties zijn prachtig griezelig. Je hebt een verlaten pretpark met reuze-poppen die je achtervolgen, een necropolis vol lichamen, en industriële complexen waar je door machinerie moet navigeren die je elk moment kan verpletteren. Elke area voelt uniek en heeft zijn eigen visual identity.
De lighting is next-level. Schaduwen spelen een grote rol – soms verberg je je erin, soms verraadt het je positie. Het spel met licht en donker geeft elke scene diepte. Het is cinematisch zonder pretentieus te zijn.
Karakter-design is ook on point. Low en Alone (je twee protagonisten) hebben die kenmerkende Little Nightmares look: kwetsbare kinderen in een wereld die te groot en te wreed voor ze is. Hun animaties zijn expressief zonder dat ze praten – je voelt hun angst in elke beweging.
Coöp verandert de vibe
Hier komt het: coöp is goed geïmplementeerd, maar het verandert fundamenteel wat Little Nightmares is.
Je speelt als Low (met boog) of Alone (met moersleutel). Veel puzzels vereisen samenwerking: de één schiet een schakelaar, de ander draait een hendel, samen open je een deur. Het is slim designed.
Maar… alleen voelde anders. In de vorige games was je écht alleen. Elke stap voelde gevaarlijk. Je verstopte je, je wachtte, je twijfelde. Dat gevoel van isolatie was de kern van de horror.
Met een vriend aan je zijde? Het is nog steeds eng, maar minder. Je hebt support. Als je sterft, revived je partner je. Die eenzaamheid is weg.
Ik speelde de hele game online met een vriend (geen local coöp, jammer genoeg). Samen puzzelen was leuk. Samen griezelen ook. Maar het voelde meer als een coöp-puzzler met horror-elementen dan een pure horror-game.
Is dat erg? Hangt van je verwachtingen af. Als je Little Nightmares wilt zoals het was: dit is het niet. Als je een nieuwe ervaring wilt met een vriend: dit werkt.
Gameplay: vertrouwd met nieuwe mechanics
De basis is hetzelfde: platforming, stealth, puzzels. Je rent, klimt, verstopt je, lost raadsels op.
Nieuw zijn de character-specific tools. Low’s boog kan op afstand dingen triggeren (schiet een touw door, open een mechanisme). Alone’s moersleutel kan zware objecten verplaatsen en is ook je melee weapon.
Puzzels zijn slimmer dan in de vorige games. Ze vereisen timing en communicatie. In één level moest ik als Low een platform activeren terwijl mijn partner als Alone een bewegende klok blokkeerde. Dat soort coördinatie voelt goed als het lukt.
Stealth-secties zijn minder intens dan vroeger. Vijanden zijn nog steeds eng (die mannequin-monsters blijven creepy), maar met twee spelers is het makkelijker om ze te ontwijken. Eén leidt af, de ander sluipt langs.
Het tempo is sneller dan de vorige games. Minder wachten, meer action. Dat past bij coöp, maar het sacrificed een beetje van die slow-burn spanning die deel 1 en 2 hadden.
Techniek: goed maar niet perfect
Ik speelde op PS5. Performance mode: 60fps, 1080p. Quality mode: 30fps, hogere resolutie. Ik koos 60fps – de platforming vraagt om responsiveness.
Technisch draait het soepel. Geen crashes, geen game-breaking bugs. Wel wat kleine glitches: soms haakte mijn character vast aan geometry, of een vijand liep door een muur. Niks ernstigs, maar gepolijster had gemogen.
Audio is fantastisch. Die ambient sounds – krakende vloeren, verre geluiden, het hijgen van je character – creëren constant tension. De muziek is subtiel en wordt alleen dramatisch tijdens chase sequences. Perfect gedoseerd.
De stemmen (of het gebrek daaraan) blijven kenmerkend. Low en Alone praten niet. Alle communicatie gebeurt via animaties en context. Dat is moedig, en het werkt. Je voelt hun angst zonder dat ze hoeven te schreeuwen.
Solo met AI: niet ideaal
Je kunt ook solo spelen met een AI-partner. Ik probeerde het. Het werkt… oké.
De AI doet wat ze moet doen. Ze lost haar deel van puzzels op, revived je als je sterft, volgt je. Maar het voelt passief. Ze neemt geen initiatief. Het is meer een tool dan een companion.
En dat is jammer, want het haalt de coöp-dynamiek weg zonder de solo-isolatie terug te brengen. Je bent niet alleen, maar je bent ook niet echt samen. Het is een awkward middle ground.
Mijn advies: speel dit online met iemand. Anders mis je waar de game voor ontworpen is.
Vergelijking met de vorige games
Little Nightmares 1: Dat was pure, geconcentreerde horror. Minimaal, claustrofobisch, perfect. LN3 is breder, toegankelijker, maar minder intens.
Little Nightmares 2: Verhaal en worldbuilding waren sterker. LN3 voelt meer als losse levels dan een cohesieve journey.
LN3 is niet beter dan zijn voorgangers. Het is anders. Of je dat waardeert hangt af van wat je zoekt.
Ik mis de focus van de eerste games. Maar ik waardeer dat Supermassive iets nieuws probeerde in plaats van gewoon deel 2.5 te maken.
Mijn mening
Little Nightmares III ziet er geweldig uit. De art direction is top-tier, de wereld is fascinerend, en de visuele storytelling blijft sterk.
Maar coöp maakt het een andere game. Minder horror, meer puzzel-avontuur. Dat is niet per se slecht, maar het is niet wat ik verwachtte.
Voor wie is dit?
Als je de serie solo speelde voor die horror-vibe: dit is niet voor jou. Speel het oude werk.
Als je een vriend hebt die horror leuk vindt maar geen hardcore scary games aankan: perfect. Dit is toegankelijke horror.
Als je visuele games waardeert: ja. Dit is prachtig om naar te kijken.
Als je local coöp wilde: helaas. Alleen online.
Voor mij persoonlijk? Ik genoot van de visuals en de online coöp met een vriend. Maar ik mis de puurheid van de eerste twee games. Het voelt als Supermassive die hun eigen ding doet met de IP, en dat ding is goed – maar het is niet meer hetzelfde.
Score: 3.5/5
- Visuele design: 5/5 (stunning art direction)
- Coöp-gameplay: 4/5 (goed designed, maar verandert de vibe)
- Horror: 3/5 (eng, maar niet intens genoeg)
- Solo-ervaring: 2.5/5 (met AI voelt awkward)
- Verhaal: 3/5 (oké, maar niet memorabel)
Bottom line: Little Nightmares III is een mooie game die coöp goed implementeert, maar daarbij een deel van wat de serie bijzonder maakte sacrificed. Als je dat accepteert en met iemand online speelt, is het de moeite waard. Solo of als je pure horror wilt: skip het en herplay de eerste twee.
— Jasper