Hazelight heeft het opnieuw voor elkaar. Na It Takes Two dacht ik niet dat het nog beter kon, maar Split Fiction heeft me verrast op een manier die alleen Josef Fares en zijn team voor elkaar krijgen. Het afgelopen weekend speelde ik het samen met mijn vrouw, terwijl Sophie (8) en Lucas (11) om beurten mee dachten, riepen, lachten en aanwijzingen gaven. Het werd een mini-marathon van 15 uur over een week verspreid. Niemand wilde stoppen.
Twee schrijfsters, duizend werelden
Split Fiction draait om Mio en Zoe, twee schrijfsters die elkaar niet kunnen uitstaan. Mio schrijft sci-fi, Zoe fantasy. Door een techbedrijf dat hun ideeën probeert te stelen — een heerlijk scherpe steek onder water van Hazelight — raken ze opgesloten in hun eigen verhalen. De enige uitweg: samenwerken.
Het concept klinkt eenvoudig, maar de uitvoering is ronduit briljant. De game slingert je constant heen en weer tussen sci-fi en fantasy. Het ene moment ben je een cyber-ninja in een neonmetropool, het volgende sta je draken te temmen in een middeleeuws kasteel. Sophie was volledig verkocht toen ze ontdekte dat je draken kon laten dansen. Lucas ging volledig op in de hoverbike-races: “Papa, dit is net Tron, maar dan cooler!” Hij had gelijk.
Wat het verhaal echt bijzonder maakt, is de relatie tussen Mio en Zoe. Geen geforceerde drama’s, geen melodramatisch gezwijmel — gewoon twee mensen die elkaar leren begrijpen door noodzaak, en uiteindelijk door keuze. Zelfs mijn vrouw, die normaal allergisch is voor gameverhalen, zat er middenin.
Gameplay die nooit stilstaat
Hazelight blijft een studio die weigert zichzelf te herhalen. Iedere 30 minuten verzint Split Fiction iets nieuws — letterlijk. In onze 15 uur speeltijd hebben we onder andere:
- als shapeshifters gevochten,
- een dansduel met een apenkoning uitgevochten (Sophie’s hoogtepunt),
- zwaartekrachtfietsraces gedaan,
- portals en tijdmanipulatie gecombineerd,
- en een volledige retro side-scroller gespeeld.
De variatie is overweldigend, maar nooit vermoeiend. Telkens wanneer je denkt een mechanic onder de knie te hebben, schuift de game iets totaal nieuws naar voren. Het voelt als een eindeloze speeltuin.
Het geheim zit in de samenwerking. Dit is geen game waarbij speler twee een beetje achter je aan hobbelt. Je hebt elkaar nodig — constant. Wij hadden momenten van perfecte synchroniciteit, gevolgd door totale chaos waar we huilend van het lachen op de bank lagen. Beide momenten waren even waardevol.
Een familiegame — met nuance
Split Fiction is kleurrijk en toegankelijk, maar inhoudelijk beslist geen kinderboek. De game gaat over verlies, trauma en het verwerken van moeilijke emoties. Zoe rouwt om haar overleden zusje. Mio worstelt met een zieke vader. Het is zwaar, maar niet onnodig dramatisch.
Sophie merkte sommige thema’s nauwelijks op en genoot vooral van de actie. Lucas begreep meer en stelde vragen die leidden tot mooie gesprekken over verdriet en hoe mensen daarmee omgaan. Het zijn van die onverwachte momenten die games soms kunnen geven.
De moeilijkheidsgraad ligt hoger dan bij It Takes Two. Sommige bossfights kostten ons meer dan tien pogingen. Checkpoints zijn gelukkig gul, maar jongere kinderen die zelf willen spelen kunnen snel gefrustreerd raken. Bij ons werkte het goed: Sophie keek en coachte, Lucas probeerde, maar haakte bij de lastige stukken af.
Technisch een parel
Op PlayStation 5 draait Split Fiction onverstoorbaar op 60 fps. Geen dips, zelfs niet in de meest chaotische momenten. De fantasywerelden zijn ronduit adembenemend; de sci-fi levels hebben die perfecte mix van Blade Runner en Ratchet & Clank.
Het split-screen werkt vlekkeloos — ook online. We hebben een avond gespeeld met mijn broer: hij op Xbox, wij op PS5. Zero lag, zero gedoe. En ja, de Friend’s Pass is terug: één aankoop, twee spelers. In een industrie vol monetisatiekeuzes voelt dat bijna revolutionair.
De muziek verdient een applaus. De soundtrack wisselt zonder moeite van epische orkestrale bombast naar synthwave, afhankelijk van de wereld waar je in zit. De voice acting is sterk, en de chemie tussen Mio en Zoe draagt het verhaal.
Side Stories die je niet mag missen
Door de levels heen vind je ‘Side Stories’: kleine optionele mini-games die als liefdevolle knipogen dienen naar klassieke titels. Een SSX-achtige snowboarduitdaging. Een beat-’em-up segment dat rechtstreeks uit de jaren ’90 lijkt te komen. Ze duren maar vijf tot tien minuten, maar zijn telkens hilarisch en bieden perfecte momenten voor kinderen om mee te doen.
Hoe verhoudt het zich tot It Takes Two?
De vergelijking is onvermijdelijk.
Variatie: Split Fiction wint.
Toegankelijkheid: It Takes Two is eenvoudiger.
Verhaal: afhankelijk van smaak; Split Fiction is abstracter, maar minstens zo raak.
Voor ons gezin was Split Fiction de winnaar. De setting spreekt meer aan, de variatie is groter, en het voelt als de natuurlijke opvolger van Hazelight’s eerdere werk.
Niet alles is perfect
De platforming blijft het zwakste punt. Functioneel, maar nooit briljant. De dialogen kunnen soms iets te direct zijn, en de schurk — een hyperactieve tech-bro die alles wil stelen — is zo over-the-top dat hij bijna parodie wordt.
De speelduur is ook iets om rekening mee te houden. Vijftien uur is veel voor een co-op game. Wij vlogen erdoorheen, maar je merkt wel dat het tempo tegen het einde iets zakt.
De ultieme co-op ervaring?
Perfect is het niet. Bijna wel. Split Fiction begrijpt iets essentieels: co-op draait niet om prestatie, maar om gedeelde beleving. Om die momenten waar je omvalt van het lachen terwijl alles fout gaat. Om die zachte high-five wanneer een puzzel eindelijk klikt. Om dat gezamenlijke gejuich wanneer je een baas na vijftien pogingen uitschakelt.
Split Fiction levert dat gevoel keer op keer. In een industrie waar co-op vaak een bijzaak is, houdt Hazelight de vlam brandend.
Conclusie
Voor €44,99 krijg je 15 uur aan topklasse co-op entertainment. De Friend’s Pass maakt het nóg toegankelijker: één kopie is genoeg voor twee spelers.
Is het geschikt voor elk gezin? Niet helemaal. De thema’s zijn soms zwaar, en jongere kinderen kunnen vastlopen. Maar voor gezinnen met kinderen van tien jaar en ouder is het een aanrader. Voor koppels die samen willen gamen: verplichte kost. Voor vrienden die dolgraag op de bank samen spelen: kopen.
Split Fiction bewijst dat AAA co-op niet dood is — het leeft, bruist en laat je zelfs draken laten dansen. Wat wil een mens nog meer?
Score: 9/10
Pluspunten
• Ongekende variatie in gameplay
• Co-op mechanica waarbij beide spelers ertoe doen
• Visueel indrukwekkend
• Friend’s Pass is consumentvriendelijk
• 15 uur content zonder filler
• Cross-play werkt uitstekend
Minpunten
• Platforming voelt minder verfijnd
• Verhaal soms te expliciet
• Lastiger dan It Takes Two
• Speelduur kan lang aanvoelen