Zand. Overal zand. Een zandstorm raast over de Qatarese woestijn en slokt de glimmende wolkenkrabbers van Doha op. Helikopters vechten tegen de wind, tanks worstelen zich door het mulle zand en overal om je heen fluiten de kogels je om de oren. Dit is Battlefield 2042 op zijn best: een spectaculaire, chaotische en onvergetelijke zandbak van oorlogsvoering. Een visueel meesterwerk dat je ademloos achterlaat.
Maar wat gebeurt er als de storm gaat liggen en het stof neerdwarrelt?
Dan openbaart zich een game die even indrukwekkend als gefragmenteerd is. Een game die worstelt met zijn eigen identiteit. De belofte was groots, de schaal ongekend. We kregen gigantische maps voor 128 spelers, dynamische weersomstandigheden die het slagveld transformeren en de terugkeer naar een moderne, nabije toekomst setting. En ja, als al die elementen samenkomen, creëert Battlefield 2042 momenten die geen enkele andere shooter kan evenaren. Het is pure, onversneden adrenaline. Die ene keer dat je met je squad in een tornado wordt gezogen en van bovenaf dood en verderf zaait, vergeet je niet snel meer.
Toch knaagt er iets.
De game voelt soms als een verzameling losse, briljante ideeën die nog niet volledig tot een samenhangend geheel zijn gesmeed. De introductie van Specialisten, unieke personages met eigen vaardigheden, breekt met de traditionele klassenstructuur. Een moedige keuze, absoluut. Het biedt flexibiliteit. Maar het haalt tegelijkertijd een deel van de ziel en de tactische noodzaak van teamspel weg die de serie zo kenmerkte. Het voelt individualistischer, meer als een ‘run and gun’ ervaring. De ‘Portal’ modus, waarin spelers zelf scenario’s kunnen bouwen met elementen uit klassieke Battlefield-games, is een geniale voltreffer en een liefdesbrief aan de fans. Het is een bijna oneindige bron van creativiteit en nostalgie. Maar het legt tegelijkertijd pijnlijk bloot wat de hoofdgame soms mist: een duidelijke, gefocuste visie.
Technisch gezien rammelt de game aan verschillende kanten. Bugs, verbindingsproblemen en soms onhandige designkeuzes halen je uit de meeslepende ervaring. Het is de ruwe diamant die nog flink wat polijstwerk nodig heeft. Je voelt de potentie, je ziet de contouren van iets heel bijzonders, maar wordt te vaak geconfronteerd met de onaffe realiteit.
De Conclusie
Battlefield 2042 is een game van extremen. De hoogtepunten zijn hoger dan ooit tevoren, met een schaal en spektakel die je versteld doen staan. De dieptepunten zijn echter frustrerend en voelen onnodig. Het is een game die het hart sneller doet kloppen, maar je tegelijkertijd kan achterlaten met een gevoel van leegte. De basis is fenomenaal, de technische uitvoering en sommige kernkeuzes zijn dat helaas niet altijd. Het is een chaotische, ambitieuze en soms gebroken symfonie die nog een dirigent zoekt om alles in perfecte harmonie te laten samenkomen.
Eindcijfer: 6.8
